خرید بازی Resident Evil 1 PS1 رزیدنت اویل 1 پلی استیشن 1 ( پرداخت درب منزل – در محل)

 معرفی بازی Resident Evil 1 PS1

بازی Resident Evil 1 یک بازی ترسناک بقا است که در سال 1996 توسط Capcom برای پلی استیشن ساخته و منتشر شده است. این اولین بازی از سری بازی های کپکام Resident Evil است.از بازی های محبوب سبک وحشت بقا میتوان به Resident Evil 2 PS1 و بازی Resident Evil 3 PS1 اشاره کرد.

به نسخه جدید Retro Corner خوش آمدید و فصل هالووین از یک هفته پیش آغاز شده است. این واقعیتی است که من هرگز طرفدار خود برند پلی استیشن نبودم، به همین دلیل است که بخش واحدی در Retro Corner وجود ندارد. بله، این کنسول کلاسیک های زیادی داشت که هر گیمری باید بازی کند، اما اولین پلی استیشن همیشه به دلایلی این حس را با من داشت. بیایید از بررسی غافل نشویم و از هم اکنون، عناوین PS1 را در Retro Corner بررسی خواهم کرد.

سری Resident Evil در طول نسل پنجم همیشه خلاصه داستان ترسناک و PS1 بود. شما نمی توانید یک سال را بدون نام بردن از آنها به عنوان بازی های قابل توجهی که در آن بالا با Final Fantasy VII و Metal Gear Solid 1 وجود دارد، ادامه دهید.

گیم پلی بازی Resident Evil 1 پلی استیشن 1

مدتی است که عنوان اصلی PS1 را بازی کرده‌ام، اما در کمال تعجب کنترل‌ها آنقدرها هم بد نبودند. تصور اشتباهی نداشته باشید، زیرا گیم پلی و طراحی مراحل از سال 1996 به دلایل واضح بد قدیمی شده است. کنترل ها هنوز سفت هستند. با این حال، آن‌ها در مقایسه با Star Wars: Shadows of the Empire بد نیستند. معمولاً بازی‌های سه بعدی اولیه از دهه 90 هیچ‌وقت از نظر کنترل به خوبی پیر نمی‌شدند.

 منظورم این است که این قبل از Ocarina of Time و Mario 64 بود که همه ما می دانیم که به تعیین استاندارد مناسب برای ژانرهای اکشن در سه بعدی کمک کردند. متأسفانه هیچ چرخش 180 درجه ای وجود ندارد، بنابراین اگر با دشمنی که سریع حرکت می کند مواجه شدید، بازیکن باید به صورت دستی بچرخد.

انجام این کار به خصوص در برابر شکارچیان و سگ های زامبی سخت است. Resident Evil 1 شامل عملکرد هدف گیری خودکار است که به طور عجیبی در نسخه اصلی توسط Capcom غیرفعال شد. این اساسا از بسیاری جهات کمک کرد و چرخش 180 درجه ای در این بازی است. وقتی دشمنی دارید که به سرعت در حال حرکت است مانند شکارچی و از پشت می آید، با فشار دادن دکمه هدف، بازیکن به طور خودکار با آن روبرو می شود.

باس‌های بزرگ کمبود تنوع دشمن را جبران کردند و احساس می‌کردند که آنها را تهدید می‌کنند. اولین نبرد با مار غول پیکر ممکن است اختیاری باشد، اما واقعاً وحشت های عمارت را بازی می کند.لیست دشمنان در اینجا در مقایسه با سه گانه PS1 و حتی با Silent Hill 1 محدود است. معمولاً با زامبی‌های سنتی، سربروس‌ها، عنکبوت‌های غول‌پیکر و شکارچی‌ها مواجه می‌شوید، اما این تنها چیزی است که بیشتر اوقات با آن‌ها مواجه خواهید شد. کوسه های نپتون به سختی یک تهدید هستند (که در REmake تغییر کردند) و فقط در یک منطقه ظاهر می شوند.

 دریک یادداشت جانبی، REmake مخففی است که طرفداران برای کمک به تمایز آن با عنوان PS1، نسخه بازسازی شده GameCube را انتخاب کردند. در حالی که Chimeras فقط در انتها در دو منطقه آزمایشگاهی ظاهر می‌شود، بنابراین تنوع دشمن در ورودی اول زیاد نیست.

 در Resident Evil 1 تنها تهدیدات واقعی از جانب شکارچیان به دلیل سرعت و اسلش هایشان بود. تنها چیزی که لازم است سه ضربه اسلش است تا آنها شما را انجام دهند و من چالش های آنها را تا زمانی که تفنگ ساچمه ای یا نارنجک انداز مجهز شود، منصفانه دیدم. حدود چهار رئیس مار، عنکبوت عظیم، گیاه غول پیکر آزمایشی و ظالم وجود دارد. هر کدام چالش‌های مختلفی را برای غلبه بر آن‌ها ارائه می‌کردند، مانند اجتناب از آماده شدن یا هجوم ظالم به سمت بازیکن با یک پنجه بزرگ.

به دلایلی که قبلاً توضیح دادم، پازل مجسمه در اتاق زرهی ساده‌ترین پازل در کل بازی Resident Evil 1 بود. برای اینکه نشان دهم چقدر آسان بود تنها کاری که باید انجام می دادم این بود که مجسمه را کمی به سمت راست فشار دادم و اتاق راه حل را نشان داد.

 حل معماها درResident Evil 1 ساده به نظر می رسد زیرا شامل هل دادن اجسام به نقاط خاص و مبادله یک آیتم با چیز دیگری است. به اتاق Armored Suits بروید و به محض اینکه دوربین ثابت مجسمه دوم را نشان داد و دریچه به طور خودکار پازل را از بین برد. اگر معماهای ساده نباشند، زوایای ثابت دوربین مشکل ساز می شوند. چند مورد بود که یک زامبی یا یک شکارچی پشت گوشه ای ایستاده بود و من نمی توانستم ببینم آنها در آن مکان ایستاده اند یا خیر.

گاهی اوقات آنها حتی هیچ صدایی مانند کشیدن پاها و پنجه ها روی زمین نمی دهند مگر اینکه بازیکن را تشخیص دهند. وقتی از در وارد می‌شوید و زامبی فقط برای پرتاب کردن به سمت بازیکن آنجا می‌ایستد، بدتر است. البته، کپکام این طرح ها را برای ایجاد ترس در مورد آنچه ممکن است پیش رو داشته باشد، انجام داد. در عین حال، این فقط منجر به کاهش سلامتی من به زرد و نارنجی می شود.

 با این حال، هنگامی که Resident Evil 1 را بارها بازی کردید، دیگر تأثیر آن وجود ندارد زیرا بازیکن موقعیت های دشمنان را می شناسد. به همین دلیل است که حالت Arrange وجود دارد و به بازیکنان سنتی چالش جدیدی می دهد. این چیز خوبی است که یک بازسازی شش سال بعد منتشر می شود زیرا در آن زمان است که گیم پلی بازی با طراحی سطح بهتری بازتعریف می شود.
 

گرافیک بازی Resident Evil 1 Playstation 1

ما به مسئله بزرگتر می رویم، و آن گرافیک قدیمی Resident Evil 1 است. زمان آشکار آن از نظر بصری و حتی برای صحنه های کات اکشن زنده خیلی خوب نبود، زیرا همه چیز مسخره به نظر می رسد. این چیزی است که در مورد عناوین سه بعدی اولیه وجود دارد، زیرا تقریباً هیچ کدام به خوبی اجرا نمی شوند و مانند یک کابوس پیچیده به نظر می رسند.

اگر نمی دانید که Capcom چگونه تصاویر این مجموعه را برای هشت سال اول خود طراحی کرده است، توضیح خواهم داد. این استودیو از بافت‌ها و لوازم از پیش رندر شده برای ایجاد محیط‌ها استفاده می‌کند تا ظاهری واقعی به آن‌ها بدهد. تنها چیزهایی که اینطور نبود، شخصیت ها و وسایلی بود که بازیکن می تواند با آنها تعامل داشته باشد.

این تکنیک چیز جدیدی نبود زیرا ویژگی مشابه به همان شیوه طراحی می شد. همین روش برای Mortal Kombat و Donkey Kong Country Trilogy نیز اعمال شد. استودیوها چنین تکنیک هایی را برای دور زدن محدودیت های سیستم های نسل پنجم طراحی کردند. بله، این بازی ها هنوز سه بعدی هستند، اما این به Resident Evil 1 کمک کرد تا تصاویری را که برای محیط های مورد نیاز داشت، ارائه دهد.

 متأسفانه، چیزی که ممکن است در یک نقطه خوب به نظر برسد، پس‌زمینه‌های آن به شدت پیچیده به نظر می‌رسد. برخی از بافت ها حتی ظاهری تار دارند و تلویزیون های HD در هر دو کیفیت 1080 و 4K فقط این را بدتر می کنند. اشیاء سه بعدی واقعی به اندازه بافت های از پیش رندر شده بد نیستند، اما در عین حال نامناسب به نظر می رسند. می‌توانم بگویم که Capcom پروپ‌ها را با بافت‌های بی‌درنگ ساخته است، بنابراین بازیکن می‌تواند تفاوت بین یک پایه و پس‌زمینه را تشخیص دهد.

در سرتاسر محوطه مانور، بافت‌های پس‌زمینه‌های از پیش رندر شده همیشه دارای این رنگ تیره روی سطوح هستند. جلوه‌های بصری به‌قدری بد انجام می‌شوند که لبه‌های ناهمواری همراه با بافت‌های تار وجود دارد. آسمان در تصویر دوم حیاط بدترین پیری را به خصوص با بافت های تیره دیگر دارد.

چیز دیگری از نسخه اصلی و انیمیشن روان آن از شخصیت ها کم است. مدل ها درResident Evil 1 بدون توجه به شرایط اغلب اوقات واکنش نشان می دهند و سفت حرکت می کنند. حتی زمانی که زامبی‌ها دست‌های خود را بالا می‌برند یا از روی زمین بلند می‌شوند، همیشه یک سکانس متحرک سفت ارائه می‌کنند. وقتی قهرمان داستان ضربه ای می زند، حتی به عقب برنمی گردند و فقط یک اینچ عقب می افتند.

سربروس ها و شکارچیان تنها مدل هایی هستند که حرکات مناسبی دارند. موسیقی متن به دلایلی که من نتوانستم بفهمم دوباره ساخته شد. در دو نسخه اول، موسیقی متن بسیار ترسناک بود و این حس را به وجود می‌آورد که هر اتفاق ترسناکی ممکن است رخ دهد.

 در مقایسه با اکثر بازی‌های نسل اولیه سه بعدی که از CGI برای ساخت صحنه‌های برش استفاده می‌کردند، Capcom تصمیم متفاوتی گرفت. سکانس‌های قطع شده ضبط‌های اکشن زنده بودند و از بازیگران برای تولید مقدمه و پایان استفاده می‌کردند. مقدمه در گذشته به طرز خنده‌داری بد است و به قدری که حتی در دهه 90 وحشتناک به نظر می‌رسید. همانطور که می توانید بگویید کپکام بازیگران آماتور را برای نقش هایشان استخدام کرده است، بازی بدتر از اکشن زنده بود.

صداپیشگی ها در Resident Evil 1 به همان اندازه وحشتناک بودند، و من نمی توانم به یک فیلمنامه معمولی فکر کنم که آنها در اینجا نوشته اند. بدنام ترین آنها خطی است که در آن بری ادعا می کند "تو یک ساندویچ جیلیبل می شدی" و جیل به طرز خنده داری پاسخ می دهد. من همچنین دوست دارم که چگونه بری ادعا می کند که اسلحه بزرگش تمام چیزی است که برای متوقف کردن هرگونه تهدیدی نیاز دارد.

 به همان اندازه خنده دار است که وسکر چیزهای بدیهی را توضیح می دهد، به خصوص وقتی فاش می شود که چگونه کاپیتان اعضای STARS را فریب داده و از نقشه فریبنده خود صحبت می کند. اکنون، کریس و ربکا این بدترین وضعیت را داشتند، به خصوص ردفیلد که به نظر می رسد تصور ضعیفی از اوباما دارد. نمی‌توانم سرم را به خاطر نحوه صحبت کردن کریس تکان دهم، در حالی که انگار نمی‌دانست چه خبر است.

ربکا به قدری خجالتی به نظر می رسید که وقتی کریس برای اولین بار او را ملاقات کرد، با پاسخ عصبی "o" فریاد زد. همانطور که گفتم، آنقدر بد است که نمی‌توانی از خندیدن به ظرافت آن خودداری کنی. همانطور که حدس زدید این چیزی است که اغلب در داستان اتفاق می افتد. بدیهی است که می‌توانیم بگوییم که گرافیک و ارائه چقدر وحشتناک قدیمی شده است، زیرا به سختی هیچ عامل بازخریدی وجود دارد.

 داستان بازی Resident Evil 1 رزیدنت اویل 1 سونی 1

داستان رزیدنت اویل 1 در مورد یک گروه ویژه به نام STARS از اداره پلیس Raccoon است که چندین ناپدید شدن ساکنان خود را در کوه های مجاور بررسی می کند. با این حال، پس از کاوش در مورد آنچه اتفاق افتاد، آنها ارتباط خود را با تیم براوو آن قطع کردند. در میان جست‌وجوی‌هایشان برای تیم براوو، واحد آلفا به طور ناگهانی مورد حمله سگ‌های زامبی قرار می‌گیرد و آنها را در عمارت متعلق به آمبرلا سرگردان می‌کند.

پس از پایان مقدمه اصلی، همه چیز از اینجا به پایان رسید زیرا Capcom کار وحشتناکی را در تولید فیلمنامه انجام داد. همانطور که قبلا ذکر شد، صداپیشگی یکی از بدترین هاست و نه فقط بازیگران بلکه نویسندگی. همه چیز به اجبار و بدون هیچ احساس واقعی پشت کلمات از بین خواهد رفت. اولین افتتاحیه بعد از معرفی، واحد آلفای باقی مانده از جیل، بری/کریس و وسکر است که در مورد وضعیت خود صحبت می کنند. مثل این است که نویسندگان به این امید اندکی به طرح داستان می‌پردازند و امیدوارند که بازیکن به آن ستارگانی که وسکر به دام انداخته است نرسد.

این یکی از معدود موضوعات پازلی است که بیش از همه به چشم می خورد و آشکارا کپکام در حال ادای احترام به عنوانی از Famicom به نام Sweet Home بود که کاری مشابه انجام داد.
این مجموعه همچنین به عنوان تلاش برای تم های پازل شناخته شده است، اما متأسفانه اولین ورودی تقریباً در آن شکست خورده است. تنها طرحی که هنوز هم طرحی اصیل دارد، از تم «از گهواره تا گور» است.

دلیلی که این امر بیش از همه در Resident Evil 1 به چشم می خورد، حقیقت بیمارگونه است زیرا زندگی از گهواره شروع می شود و در گور به پایان می رسد. البته نمی توانم مدال های عقاب شرق و گرگ غرب را فراموش کنم. شما برای دسترسی به آزمایشگاه زیرزمینی به این اقلام نیاز داشتید، اما من از مفهوم آنها خوشم آمد. همانطور که می توانید متوجه شوید، هیچ شخصیتی برای هیچکس از تجربه اش با خانه نشین وجود ندارد. مثل این است که هر شخصیت از وحشت این مکان یا از خیانت وسکر و اشارات آن به شیطان بودن او چیزی نمی آموزد.

 اولاً، کسی نمی‌خندد که تقریباً توسط یک تله کشته می‌شود و دوم اینکه، فردی در داستان نباید بیش از حد احساسات خود را به‌طور غیرواقعی اغراق کند. تنها چیز خوبی که از طرح به دست می آید، یادداشت هایی است که در اطراف عمارت پیدا می کنید. همانطور که زمینه ها را بررسی می کنید، حقایق بیشتری نشان می دهد که چگونه همه چیز به آرامی اشتباه پیش رفت. این دلیل ناپدید شدن و قتل در منطقه کوهستانی نزدیک است.

نسخه 1996 بازی Resident Evil 1 به سختی هیچ محتوایی از حالت های اضافی داشت به جز لباس های تک برای جیل و کریس. خوشبختانه نسخه سوم یک بار دیگر این مشکل را برطرف کرده است و این کاری است که Capcom باید از ابتدا انجام می داد. پس از بوت شدن بازی، اکنون یک حالت آموزش (آسان) وجود دارد که به بازیکن دو برابر مهمات می دهد و در عین حال دشمنان را تضعیف می کند.

بدیهی است که کپکام می‌خواست بعد از عرضه Resident Evil 2 PS1 از چیزهای معمولی استفاده کند و به یاد دارم زمانی که آنها نسخه دوم را در کریسمس 1998 تبلیغ کردند. حالت Arrange که آیتم‌ها و دشمنان را در مکان‌های جایگزین قرار می‌دهد افزوده جالبی بود. من همیشه از این حالت لذت می بردم زیرا مکان دشمن و اقلام دقیقاً زمانی که بازیکن فکر می کرد همه چیز را حفظ کرده است تغییر می کند.

البته، ما نمی‌توانیم ویژگی‌های Dual Shock را فراموش کنیم که چیزی بیش از اضافه کردن یک طرح کنترل جدید است. آنها عملکرد rumble را اضافه می کنند که در آن کنترلر بر اساس اکشن گیم پلی می لرزد. بدون شک نینتندو تحت تأثیر سونی قرار گرفت تا این کار را انجام دهد، زیرا Rumble Pak برای N64 عرضه شد و این شرکت برای رقابت به خود نیاز داشت.

 صادقانه بگویم، عملکرد rumble فقط یک افزونه خوب است و من هرگز برای تجربه یک بازی با کیفیت به این ویژگی نیاز نداشتم. با این حال، کنترل‌های آنالوگ با در نظر گرفتن اولین نسخه که در اطراف D-Pad طراحی شده بود، احساس می‌کردند. حرکات آنالوگ باعث می شد شخصیت ها به طرز عجیبی و لغزنده حرکت کنند که فقط نظر من را بیشتر می کند. بدیهی است که این مشکل در Resident Evil 3 PS1 برطرف می شود زیرا استودیو کنترل ها را در اطراف Stick آنالوگ طراحی می کند.
 

جمع بندی

Resident Evil 1 اصلی چیزی نیست که بتوانم امروز توصیه کنم زیرا همه چیز تقریباً بازی می کند و احساس وحشتناکی دارد. گیم‌پلی و طراحی آن بی‌هدف با کنترل‌ها و پازل‌های ابتدایی است که هر اتفاقی آن‌ها را به راحتی حل می‌کرد. بدون چرخش 180 درجه یا مکانیک جاخالی دادن، مانور را به خصوص در برابر دشمنی که به سرعت در حال حرکت است، سخت می کند. گرافیک در محیط های از پیش رندر شده پیکسلی و تار به نظر می رسد.

اگر این کافی نیست، پس کمبود وسایل و اثراتی که Remake به عنوان عمارت دارد تقریباً بی‌ثمر است. البته، ما نمی توانیم انیمیشن سفت را فراموش کنیم زیرا هر مدل به شیوه ای قابل پیش بینی و بدون حرکات روان واکنش نشان می دهد. شاهد صحنه‌های برش‌خورده با استفاده از بازیگران زنده خنده‌دار است، زیرا اغلب برای شخصیت‌های بازی این شکل نبود. معمولاً اقتباس وحشتناک از تلویزیون و فیلم تنها راه برای دیدن این اتفاقات بود.

 داستان امروز با استفاده از سبک‌های معمولی و شخصیت‌های اردویی، علیرغم وضعیت وخیم بازیگران، متوسط است. طرح Resident Evil 1  به جای ترسناک بودن، به دلیل صحنه های با ارزش ترسناک شما را به خنده می اندازد. دیالوگ ها آنقدر بد است که هر فیلم اکشن دهه 80 را خجالت زده می کند. محتوای اضافی با کنترل‌های Dual Shock به صورت چسبیده ظاهر می‌شوند و هنگام حرکت در اطراف احساس ناخوشایندی می‌کنند.

حتی نیمی از موسیقی متن تغییر کرد و کپکام مجبور نبود این کار را انجام دهد، زمانی که OST اصلی از قبل خوب به نظر می رسید. زمانی که اولین Resident Evil Directcut تمام چیزی است که شرکت به آن نیاز دارد، عرضه نسخه سوم ایده بیهوده ای به نظر می رسد. در پایان، پیشنهاد می‌کنم از نسخه اصلی PS1 صرفنظر کنید و نسخه بازسازی شده را بازی کنید، زیرا هر کاری که اولین ورودی انجام داد به طور خودکار در REmake استفاده می‌شود.